اما خلـــق ابر انسان‌هایی همچون سوپرمن با استفاده از دارو، سخت‌تر از آن است که تصور می‌شود. در حقیقت، خبرسازترین سوپراستروئیدی که به‌وسیله شرکت عظیم داروسازی Wyeth برای درمان دیستروفی عضلانی طراحی شده بود، در آزمون‌های بالینی ناموفق عمل کرده و روند توسعه آن متوقف شد.
می‌دانیم برخی داروها و مواد‌شیمیایی قادرند عملکرد ورزشکارانی همچون وزنه‌برداران، دوندگان و دوچرخه‌سواران را به نحو باورنکردنی بهبود بخشند. از این رواست که بسیاری از رکوردهای جهانی احتمالاً به کمک همین مواد‌شیمیایی ساخت دست بشر کسب شده است.
کاربرد دو گروه استروئیدها و اریتروپویتین -هورمونی برای درمان کم‌خونی در بیماران سرطانی و دیالیز کلیه- به‌ترتیب قدرت و توان پایداری فرد را افزایش می‌دهد. از آنجا که ورزشکاران تراز یک جهان در مرز توانایی فیزیولوژیکی انسانی فعالیت می‌کنند، لذا ایجاد تفاوتی حتی کوچک و ناچیز در قدرت و پایداری بدنی‌شان، به منزله فائق آمدن آنها بر حریف است. نکته اینجاست که تعداد داروهای واقعاً موفق در بهبود عملکرد ورزشکاران چندان زیاد نیست.
بسیاری از ورزشکاران به روش‌های پرخطری همچون رقیق‌سازی خون و استفاده از مواد ناشناخته مبادرت می‌ورزند. هورمون رشد انسانی، همواره در مرکز توجه دوپینگ‌کاران بوده است اما شواهد اندکی دال بر تاثیر آن در دست است. در جهان واقعیت‌ها، خلق یک داروی جدید برای افزایش توانایی انسان، امری بی‌نهایت مشکل است. از هر 10 داروی ابداع‌شده توسط شرکت‌های تولیدکننده، 9 مورد در همان ابتدای مرحله بررسی‌های انسانی به‌دلیل عدم‌ایمنی و یا عدم‌کارایی مردود می‌شوند.
داروهای افزایش‌دهنده بهره‌وری ورزشکاران، چندان متنوع نیستند. استروئیدها 75 سال پیش ابداع شدند. اریتروپویتین از اوایل دهه 80 میلادی توسط دو شرکت Amgen و Johnson & Johnson به فروش می‌رسند. هورمون رشد نیز تقریباً همزمان با EPO توسط شرکت‌های Pfizer و Genentech عرضه شد. روی انواع دیگر داروها با کاربرد توان‌دهندگی نیز تحقیقات مفصلی به‌عمل آمده، اما هیچ ابراستروئیدی تاکنون به‌دست نیامده است. یکی از نویدبخش‌ترین روش‌های افزایش قدرت عضلانی، ممانعت از بیان پروتئینی به نام «میوستاتین» است که رشد عضله را آهسته می‌سازد.
یک گزارش درخصوص نوزاد انسانی که به‌دلیل نقص ژنتیک فاقد میوستاتین بود، حاکی از آن است که مورد مذکور به طرز غیرعادی قوی بود به‌نحوی‌که به نقل از مجله پزشکی نیوانگلند (NEJM)، در 4سالگی می‌توانست با هریک از دست‌ها، وزنه 3 کیلوگرمی را به‌صورت قائم نگاه دارد. با در نظر گرفتن تمام مشاهدات بیولوژیک فوق، ظاهرا این‌طور به‌نظر می‌رسید که داروی ممانعت‌کننده پروتئین میوستاتین، برای تحلیل (دیستروفی) عضلانی کاربرد خواهد یافت.
بر پایه این فرضیه، شرکت Wyeth، یکی از بزرگترین تولیدکنندگان دارو در جهان، داروی بلوک‌کننده میوستاتین را تهیه و برای درمان بیماری دیستروفی عضلانی دوشن به مرحله آزمون بالینی رسانید. این دارو به موازات کاربرد فوق می‌توانست مورد علاقه وزنه‌برداران نیز واقع شود. با این حال در اوایل امسال، شرکت Wyeth نتایج ناامیدکننده‌ای از این دارو که نام علمی MYO-029 را بر آن نهاده بود، منتشر ساخت. در مرحله بعد آن شرکت اعلام داشت که تمام برنامه آزمایش‌های آتی دارو را معلق ساخته است.
